Άγρια σπαράγγια

Αβρωνίες, βεργιές, οβριές (πικρά σπαράγγια), αγρέλια, μπουρντένα ή απλώς άγρια σπαράγγια. Τα άγρια βλαστάρια που σηματοδοτούν τον ερχομό της Άνοιξης!

Το σπαράγγι έχει ρίζωμα που διακλαδίζεται στο χώμα και από το οποίο βγαίνουν τα όρθια ή αναρριχώμενα στελέχη του, που έχουν χρώμα λευκό, πράσινο ή κοκκινωπό και τα οποία τρώγονται. Πρακτικά, δεν έχει λειτουργικά φύλλα, αυτά που βρίσκονται στα στελέχη του είναι βράκτια και   μοιάζουν με λέπια. Τη φωτοσύνθεση έχουν αναλάβει πράσινοι, λεπτοί βλαστοί, που λέγονται φυλλοκλάδια. Είναι δίοικο φυτό και ανθίζει το καλοκαίρι. Τα άνθη του είναι μικρά, λευκά ή πρασινοκίτρινα και βγαίνουν μεμονωμένα. Οι καρποί είναι ρόγες, με χρώμα πράσινο, λευκό ή κοκκινωπό

Ματσάκι από άγρια σπαράγγια

Στην Ελλάδα εμφανίστηκαν ως άγρια, αυτοφυή φυτά σε πολλές υγρές, ημιορεινές περιοχές με την ονομασία «βλαστάρια». Στο Ζαγόρι βρίσκονται σε πολλά σημεία, στις χαμηλότερες κυρίως περιοχές, και η τοποθεσία τους είναι καλά κρυμμένο μυστικό τού κάθε τροφοσυλλέκτη…

Γρήγορα εκτιμήθηκε η αξία τους για τις διάφορες φαρμακευτικές και διαιτητικές τους ιδιότητες, γι’ αυτό και άρχισε η εντατική καλλιέργειά τους.

Τα σπαράγγια αναφέρονται στην ελληνική μυθολογία. Ήταν από τα αγαπημένα εδέσματα των Αρχαίων Ελλήνων και με τους βλαστούς τους στόλιζαν τις νύφες στους γάμους. Οι Ρωμαίοι τα θεωρούσαν φαγητό πολυτελείας. Τα σπαράγγια αναφέρουν τόσο ο Διοσκουρίδης όσο και ο Θεόφραστος με την ονομασία Ασφάραγος. Ο Πλίνιος τα θεωρούσε αφροδισιακά λαχανικά.

Η άγρια σπαραγγιά βρίσκεται σχεδόν παντού, από δίπλα στη θάλασσα ως τα ψηλά βουνά! Αγαπάει τα νερά, τις δροσιές αλλά θα την βρεις και σε ξερούς πευκώνες! Της αρέσουν οι φράχτες, που τους χρησιμοποιεί για να πλέξει τα κλαδιά της, τα εγκαταλειμμένα   οικόπεδα ή κτήματα, κοντά σε ποτάμια ή τρεχούμενα νερά

Άγρια σπαραγγιά

Περιέχουν μαγνήσιο, φωσφόρο, ασβέστιο, κάλιο, μαγγάνιο, κοβάλτιο, βιταμίνες και την ασπαραγίνη, διουρητική ουσία. Το αφέψημα ή το εκχύλισμα της ρίζας τους πίνεται ως διουρητικό, αρκεί να μην είναι ερεθισμένο το ουροποιητικό σύστημα.

Η άγρια σπαραγγιά είναι χαμηλός θάμνος με σκούρο πράσινο χρώμα, που αντί για φύλλα έχει αγκάθια. Οι βλαστοί της βγαίνουν ξεχωριστά απευθείας από το χώμα, χωρίς την ύπαρξη κεντρικού κορμού. Αυτό που τρώγεται είναι τα νεαρά βλαστάρια. Το χρώμα τους ποικίλει από υπόλευκα, σε διάφορες αποχρώσεις τού πράσινου, έως σκούρο πράσινο σχεδόν μαύρο.

Από το φυτό μαζεύουμε το τρυφερό βλαστάρι πριν απλώσει φύλλα, που βγαίνει από την ίδια ρίζα δίπλα με τα περσινά και παλιότερα "κλαδιά" (προσοχή τα παλιά κλαδιά τσιμπάνε!). Το κόβουμε με το χέρι έως το σημείο που είναι τρυφερό. Με αυτό τον τρόπο μαζεύουμε βλαστάρια 8-15 εκατοστών.

Τρυφερός καρπός άγριου σπαραγγιού

Απαντάται σχεδόν παντού, από παραθαλάσσιες περιοχές έως ορεινές. Αγαπάει τα νερά, τις δροσιές αλλά θα και τους ξερούς πευκώνες! Σκαρφαλώνει σε φράχτες, που τους χρησιμοποιεί για να πλέξει τα κλαδιά της, τη βρίσκουμε σε εγκαταλειμμένα οικόπεδα ή κτήματα, κοντά σε ποτάμια ή τρεχούμενα νερά.

Οι τρυφεροί βλαστοί του μαζεύονται από τέλη Μαρτίου μέχρι το Μάιο, σε άγονες και ακαλλιέργητες περιοχές, κοντά στο νερό, και τρώγονται ωμοί, ως ορεκτικό, με λάδι και ξύδι ή βράζονται και συνοδεύουν διάφορα πιάτα, σκέτοι ή με σάλτσες. Οι κορυφές των βλαστών του προστίθενται σε σαλάτες, ως γαρνιτούρα.